Jeden krok w tył, trzy do przodu - czyli Polska Szkoła w Holandii

"Czas ruszyć w górę, nawet jeśli te schody jadą w dół. Czy jesteś na to gotowy?”

„Ruchome schody”, Wojciech Jędrzejewski OP

Przygoda z Polską Szkołą to jedna z tych rzeczy, o których mówi się, że masz jakieś wyobrażenie, plany, a rzeczywistość przerasta Twoje najśmielsze oczekiwania.

Gdy wyjeżdżałam z Polski, wiele osób zapewne patrzyło na mnie... conajmniej z litością 😉 Zostawiałam stałą pracę po niemal 10 latach, choć nie musiałam. Można było pomyśleć, że mi się poprzewracało w głowie i szukam „nie wiadomo czego”. Bywały głosy, które między wierszami miały mi dać do zrozumienia, że dokonuję zmiany na gorsze. Że robię krok w tył. Nie wpisywałam się w ramy wyobrażeń - bezpieczne miejsce pracy z życiem, do którego się przyzwyczaiłam w tym samym mieście, mógł być kredyt na dom/mieszkanie, dzieci...

Wraz z Mężem czuliśmy, że nie wpisujemy się w ramy, jakie są powszechnym „standardem”. Czuliśmy się szczęśliwi, szczególnie od momentu naszego nawrócenia - które dało nam nowe życie i patrzenie na to, co jest dla nas ważne, ale jednak z poczuciem, że nie do końca udaje nam się rozwinąć skrzydła. Dlaczego tak było? Może dlatego, że trwaliśmy w danym miejscu w jakimś strachu przed zmianą? Mimo, że nasze serca zaczęły bić do czegoś innego - życia w podróży.

U znanych podróżników przeczytałam takie zdanie: "Najbardziej kochamy nasze życie za jego różnorodność". I my oboje także się pod tym podpisujemy.

Nigdy nie wiemy nic na pewno. Pewny jest tylko Bóg. Wystarczy spojrzeć na czas pand***i, który, chwała Panu, za nami. Wszyscy nagle staliśmy się zależni od czynników zewnętrznych, a nieszczęśliwi ci, którzy nie pokładali nadziei w Bogu. 

Był też moment w naszym życiu, gdy myśleliśmy, że zostaniemy rodzicami. Okazało się inaczej. Nie według ludzkich wyobrażeń i oczekiwań, nie tak jakbyśmy zaplanowali – zostaliśmy rodzicami, ale niebiańskimi.

Czy jednak trzeba myśleć, że zmieniłam to, co było na coś gorszego? Na pewno na coś… innego. Na pewno nabrałam dystansu i rozwinęłam skrzydła. Nie tylko ja, ale widzę to też po moim Mężu. Czasami coś trzyma nas w jednym miejscu, mimo, że wiemy, że do tego miejsca do końca nie należymy. Nie wzrastamy więc, nie rozwijamy się. A nawet coś nas ciągnie w dół. Czasami to "coś", to strach przed zmianą. Strach przed tym, co ludzie powiedzą.

Ten "krok w tył" dał nam rzeczywiście "trzy kroki do przodu" też w innych apsektach, ale o tym innym razem...

„Tak trzeba patrzeć na życiowe „cofki”: jak na szansę do rozwoju – nie jak na porażkę”.

„Ruchome schody”, Wojciech Jędrzejewski OP

Mnie zmiana doprowadziła m. in. do Polskiej Szkoły w Tilburgu.

Odkąd tu jestem, poznałam wiele nowych, inspirujących, zaangażowanych osób. Otrzymałam wiele wiadomości związanych z podejmowaniem zmian, z wychodzeniem ze strefy własnego komfortu, mimo obaw. Czuję się dumna z każdej z tych osób, które przełamują swój strach i bariery.

Akademia Polonez, czyli Polska Szkoła w Tilburgu, powstała w 1994 roku. Jest organizacją non profit i wszyscy działający w niej są wolontariuszami.

Wolontariat w Polskiej Szkole to praca z polskimi dziećmi, które na co dzień chodzą do holenderskich szkół. Uczę się z nimi czytania i pisania po polsku, spędzamy od kilku lat razem czas, który mija w mgnieniu oka!

W Polskiej Szkole pracują osoby z prawdziwym powołaniem. Wielką wartością jest, że Polska Szkoła współpracuje z polskim kościołem! Gdyby nie to, pewnie nie otrzymałabym możliwości prowadzenia katechezy ze starszymi dziećmi, w czasie której czytamy Pismo Święte, modlimy się na różańcu, rozmawiamy o Panu Bogu, Ewangelii i doświadczaniu wiary w codziennym życiu.

„

W trakcie roku szkolnego w Polskiej Szkole organizowanych jest wiele wydarzeń: Narodowe Czytanie, Święto Niepodległości, Jasełka, akcje typu: "Domek dla książki"; patriotyczne eventy - np. obchody wyzwolenia miasteczka Driel, w którym uczestniczyli polscy żołnierze gen. Sosabowskiego, czy wycieczki śladami polskich wyzwolicieli…

Cieszę się, że we wszystkim razem ze mną uczestniczy mój Mąż. Od początku pełnił funkcję redaktora - projektował plakaty, śpiewniki patriotyczne, zakładki do książek, nagrywał i montował filmy, robił rejestrację fotograficzną z wydarzeń, czy czytał ze mną fragmenty na Narododowym Czytaniu (pamiętam, że ja czytałam "Katarynkę" Bolesława Prusa, Mąż "Rozdziobią nas kruki, wrony" Stefana Żeromskiego). Dziś jest też nauczycielem historii. Cieszę się, że swoją historyczną pasją zaraża młode pokolenie, które bardzo lubi zajęcia historii w Polskiej Szkole.

Jestem wdzięczna, że dzięki istnieniu Polskiej Szkoły od 2010 roku nie przestałam być nauczycielem i wraz z innymi zaangażowanymi wolontariuszami mogę brać udział w przekazywaniu dorobku kulturowego Polaków, udostępnianiu w różnych formach polskiej kultury i podtrzymywać polskie tradycje. Sami też przecież tego potrzebujemy!

Oczywiście! Nie zawsze jest kolorowo! Nie zawsze chce się wstawać w te soboty i czasami natłok zajęć w połączeniu z pracą i innymi obowiązkami nas przerasta. Jesteśmy tylko ludźmi. Póki jednak są siły i możliwość, staramy się być dostępni dla tej inicjatywy. Wszystkie osoby zaangażowane są tu wolontariuszami. Czasem sytuacja życiowa się zmienia i z niektórych rzeczy trzeba zrezygnować. Jak by nie było w przyszłości - jestem wdzięczna za doświadczenie Polskiej Szkoły.

Tak, oboje doświadczyliśmy wielkiej zmiany. A są one większe i bardziej interesujące, niż się spodziewałam/spodziewaliśmy. Sami przed przyjazdem do Holandii, nigdy byśmy nie umieli sobie wyobrazić, jak może funkcjonować szkoła promująca nasze ojczyste wartości za granicą kraju. Ba! My nawet nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, że takie miejsce istnieje. Jak zmiany potrafią poszerzać horyzont!

Dziś nie tylko wiemy o istnieniu Polskiej Szkoły, ale jeszcze mamy możliwość dokładać maleńką cegiełkę do jej funkcjonowania, za co jesteśmy ogromnie wdzięczni.

Jak to ostatnio powiedział mi w rozmowie kapłan, "Czasem trzeba zrobić jeden krok w tył, żeby zrobić trzy kroki do przodu".

„Rozwój przez regres? – ktoś zapyta. – To możliwe? Owszem, możliwe. Niekoniecznie po ludzku, ale z perspektywy Boga, który walczy o każdego człowieka, jak najbardziej”.

„Ruchome schody”, Wojciech Jędrzejewski OP

Zobacz Film Promocyjny Polskiej Szkoły w Tilburgu

Cytaty zawarte w tekście pochodzą z książki „Ruchome schody”, Wojciecha Jędrzejewskiego OP